Łyk morskiej wody

Na całym świecie w ciągu naj­bliż­szych 20 lat znacznie wzro­śnie liczba ludzi, a co za tym idzie wzro­śnie, i to aż o 1/​3, za­po­trze­bo­wanie na wodę pitną. By jej dla nas wy­star­czyło po­trzebne bę­dzie się­gnięcie do ogrom­nych za­sobów mor­skich i roz­po­cząć od­sa­lanie wody. Uzdat­nianie wody mor­skiej do picia jest jednak za­bie­giem bardzo trudnym i na obecnym po­ziomie tech­no­logii bardzo kosztownym.

Uła­twić go mogą spe­cjalne filtry z na­no­rurek – mówi prof. Jason Reese z Uni­wer­sy­tetu Stra­thc­lyde. Na­no­rurki to od­miana węgla, w którym jed­no­ato­mowej gru­bości ar­kusze zwi­jają się za­miast leżeć jedno na drugim, jak np. w gra­ficie. Filtr zbu­do­wany z na­no­rurek miałby za­trzy­mywać wszystkie nie­po­żą­dane ele­menty – nie tylko ma­kro­sko­powe za­nie­czysz­czenia, ale i jony soli mor­skiej. Aby jony soli, mniejsze od czą­ste­czek wody, nie prze­ni­kały przez filtr, trzeba je do­ciążyć spe­cjalną sub­stancją która wiąże jony. Wów­czas sole nie mogą się już prze­ci­snąć dalej. Wy­na­lazek prof. Reese’a jest o wiele bar­dziej sku­teczny niż do­tych­cza­sowe filtry i dzięki niemu znacznie zma­la­łyby koszty uzdat­niana do picia wody mor­skiej w pitną.

Jest jednak jedno ale… ba­dania wy­ka­zały, że na­no­rurki mogą być tak tok­syczne, jak azbest. Otrzy­mamy zatem wodę oczysz­czoną z soli, ale rów­no­cze­śnie ska­żoną. Do tej pory pro­fesor nie zna­lazł spo­sobu na omi­nięcie tego problemu.

Mimo wielu nie­roz­strzy­gnię­tych pytań, jest jasne, że mem­brany z na­no­rurek mogą zre­wo­lu­cjo­ni­zować branżę oczysz­czania i od­sa­lania wody – pod­kreśla nie­zra­żony pro­fesor – to bardzo re­alny i uży­teczny spo­łecznie przy­kład za­sto­so­wania na­no­tech­no­logii.
/​
Masz po­mysł jak wy­eli­mi­nować ten pro­blem? Skon­taktuj się z pro­fe­sorem Ja­sonem Re­esem kli­kając tutaj!
/​
/​
Foto: sxc